مقصود از خلقت انسانی، اَدای وظائف بندگی است و دوام اقبال است به جانب حق

مقصود از خلقت انسانی، اَدای وظائف بندگی است و دوام اقبال است به جانب حق ـ سبحانه و تعالی ـ و این معنی بی متحقق شدن به کمال اتباع سَیِّدِ اَوَّلین و آخرین، ظاهراّ و باطناً ـ عَلَیْهِ مِنَ الصَّلَوَاتِ اَتَمُّهَا وَ مِنَ التَّحِیَّاتِ اَیْمَنُهَا ـ  میسّر نیست رَزَقَنَا اللهُ سُبْحَانَهُ وَ اِیَّاکُمْ کَمَالِ اتِّبَاعِهِ صَلَّی اللهُ تَعَالَی عَلَیْهِ وَ عَلَی آلِهِ وَ سَلَّمَ، قَوْلاً وَ فِعْلاً، ظَاهِراً وَ بَاطِناً، عَمَلاً وَ اعْتِقَاداً. آمِیْنَ یَا رَبَّ العَالَمِیْنَ.

     بعد از خدای هر چه پرستند هیچ نیست      بی دولت است آنکه به هیچ اختیار کرد

هر چه غیر از حق سبحانه مقصود است، معبود است. از عبادت غیر، وقتی نجات یابد که غیر از خداوند جلّ وعَلا، مقصودی نماند، اگر چه از مقاصد اُخروی و تنعمات بهشتی باشد. هر چند این مقاصد از حسنات است، اما نزد مقرّبان، از سیئات است.

   هر گاه در امور اُخروی حال بدین منوال باشد، از امور دنیویه چه گوید، که دنیا مغضوبهٔ  حق است سبحانه و تا آفریده است، هرگز به جانب او نگاه نکرده و حُبِّ او سرِ گناهان است و طالبان آن، مستحق لعن و طردند.« اَلُّدُنْیَا مَلْعُوْنَةٌ وَ مَلْعُوْنٌ مَا فِیْهَا اِلاَّ ذِکْرَ اللهِ تَعَالَی».

نَجَّانَا اللهُ سُبْحَانَهُ عَنْ‌ شَرِّهَا وَ شَرِّ مَا فِیْهَا  بِحُرْمَةِ حَبِیْبِهِ مُحَمَّدٍ سَیِّدِ الاَوَّلِیْنَ وَ الآخِرِیْنَ عَلَیْهِ الصَّلوَةُ وَ السَّلاَمُ وَ آلِهِ الْکِرَامِ .

مکتوبات شریف حضرت امام ربانی مجدد الف ثانی قدس سره الشریف – دفتر اول مکتوب  110